کوه هم جای تــــو می بود ؛ فرو می افتاد...

هوالمحبوب:

چشمام داره حرکت آدمای روی سن را دنبال میکنه. که صدای هق هقش بلند میشه.سرش را میکنه زیر چادرش و چنان هق هق میکنه که دلت میخواد یه کاری بکنی.یه حرفی بزنی یه چیزی بگی که آرومش کنه ولی یهو یادت میفته که آرومتر از این نمیتونسته باشه.

اصلا این اشکا واسه اینه که آرومه...

باز سرت را میچرخونی و باز حرکت آدمای روی سن را دنبال میکنی.

آخرین باری که چنین صحنه هایی را دیدم هشت سالم بود.

توی یه محله زندگی میکردیم که تمومه آدماش از اون کارکشته ها بودند.

خونمون یه جایی بود که ما اون بالا طبقه ی دومش زندگی میکردیم و میشد از اون بالا آدمای وسط میدون را ببینی.

شبا فقط دلت میخواست اون جلوباشی.جلوی جلو تا همه چیز را از نزدیک ببینی.

خوب از اون بالا هم میتونستی ببینی اما تو دلت میخواست نزدیکتر از این حرفا باشی .میونه مردم باشی .واسه همین راه می افتادی توی کوچه.

از وسط جمعیت خودت را هل میدادی جلو و مینشستی اون جلوی جلو که وقتی آدماش  اون وسط راه میرفتند و تعزیه میخوندند تو میتونستی چکمه هاشون را لمس کنی.

نه فقط محرم ها!

توی ماه رمضون هم همینطور بود.شبای قدر.اون موقع جنس تعزیه فرق میکرد . اون موقع حرف و قصه ،حرف و قصه ی علی بود.یه آدمی که هنوز یادمه رو دوشش یه کیسه بود و هیچ وقت نمیشد صورتش را ببینی.

خوب بچه تر که بودم دنیام همونقدر بود.فکر میکردم تمام دنیا همینطوره.ولی بزرگتر که شدم و از اون محله و اون شهر رفتیم خیلی چیزا عوض شد.آسمون هم همون رنگ نبود دیگه چه برسه به آدما.

خیلی طول کشید تا جایی را پیدا کنم که آدماش به خاطره عزاداری بیاند نه خودنمایی و خوردن و به رخ کشیدن!

شاید به خاطر همین هم بود که وقتی با عشق منتظره رسیدنه محرم میشدم و دلم پر میکشید تا برم وسط مردم و عزاداری ها،چادر سر میکردم و روبنده مینداختم!

خوب از اونجاییکه همیشه شوخی میکنم و میخندم این کارم هم به عنوانه یه شوخی تعبیر شد و البته چه بهتر که نیاز نبود به کسی علتش را توضیح بدم :)

دلم نمیخواست مثل خیلی ها برای دیدن و دیده شدن بیام.

واسه همین روبنده مینداختم تا هیچ کس ،حتی خودش، من رو قاطیه خیلی ها حس نکنه!

قصدم توبیخ نیستا!

نه

هرگز

میخوام بگم دلم میسوخت وقتی میدیدم فرسنگها از اون روزها و آدما دور افتادند و شاید دور افتادم.

هیچ وقت عزاداری و آدمایی عزادار مثل بچگی هام ندیدم.

واسه همین بیشتر از اینکه دلم بخواد برم عزاداری ،دلم میخواست جایی برم که به دلم بچسبه .

و این اتفاق بعده این همه مدت افتاد

طبقه ی پایینه آموزشگاه یه آمفی تئاتره و اونجا را  کرایه داده بودند برای یه هفته تعزیه خونی به مسجد محل...

و من با اینکه توی کلاس بودم اما تا صدای تعزیه خونها می اومد دلم هری میریخت پایین

بچه های کلاس با صدایی که می اومد نمیتونستند تمرکز کنند و من با تصور اون صحنه ها که از هشت سالگی تو ذهنم مونده بود.

دلم میخواست یه شب وسط اون آدما باشم و تعزیه ببینم

و بالاخره شب آخر به اهل البیت گفتم و همه اومدند:)

نشستیم اون جلو

درست اون جلو

و توی ماجرایی که روی صحنه بود ،شبی بود که سرهای بریده را اوردند شهر.

گل دختر توی بغلم خوابیده بود

و خانومه کناری فقط زیر چادر گریه میکرد

و من حرکت آدمها را دنبال میکردم.

شمر با اسرا اومد داخل و برای یزید توضیح داد که چه طور با حسین رفتار کرده

... و مردم از شرح این قساوت و مظلومیت ضجه میزدند.

من ضجه نزدم

گریه هم نکردم

چشمای من اون وسط دنباله یکی میگشت

دنبال یکی که طبعا باید لباس سیاه پوشیده باشه و صورتش را پوشونده باشه

پیدا شد.دیدمش!

وقتی خودش هم یادش رفته بود که باید مقاوم بایسته و دربار را به لرزه بیاره،دیدمش!

کسی که یادش رفته بود باید حواسش به نقشش باشه نه حرفایی که داره میشنوه

کسی که یادش رفته بود سنبله اقتداره و صبر.

داشت میزد توی سرش و همنوا با بقیه از هق هقی که میکرد تکون میخورد و مویه میکرد.

یادش رفته بود....

مرد اون نقش یادش رفته بود زینب ه و داشت تکون تکون میخورد.حتما داشت زیر روسری ه مشکیش گریه میکرد...

حالم منقلب بود...

نه به خاطره اون چیزایی که میدیدم و میشنیدم

داشتم همذات پنداری میکردم

داشتم خودم را میذاشتم جای اون آدمه اصلی...

داشتم فکر میکردم چه طور میشه...؟...چه کشیدی تو در آن دشت خدا میداند؟؟؟

داشتم فکر میکردم ببین !داره گریه میکنه...اونم آدمه خوب...

حواسم به دیالوگها نبود...تمام وجودم چشم شده بود و داشت مردی که نقش ه زینب را میخواست بازی کنه نگاه میکرد...

نوبتش شد...

خوب حتما نوبتش شده بود که میکروفن رفت طرفش و اون رو کرد به یزید و بلند گفت :آهاااااااااای ملعوووووون...

گریه ها قطع شد از صدای محکمش و من شروع کردم به گریه کردن...

داشتم با خودم فکر میکردم ،حتما خودش از این بلندتر گفته...حتما اونقدر بلند گفته که تمام دنیا بهتشون بزنه...تمام دنیا سکوت کنند و سراپا گوش بشند...داشتم فکر میکردم چقدر دردکشیده که همه ی دردش را مخفی کنه و به خودش بگه الان موقعه سوگواری نیست الان موقعه جنگه...

سرو هم جای تو می بود ،فرو می افتاد...

حالا من هق هق میکردم و زن کناری دستش را گذاشته بود روی شونه م و میگفت :التماس دعا...!

الــی نوشت :

یکـ)سلامُ عَلی قلبِ الصَبور...

دو)برای من محــرم یعنی زینب...همین!

چه کشیدی تو در آن دشت خدا میداند

چشمهایت که بر آن زخم گلو می افتاد

داغ آن باغ خزان دیده چنان بود که آآآآآه

سرو هم جای تو می بود ،فرو می افتاد...